Dallas, Oklahoma, Mississippi
Blijf op de hoogte en volg Hildr
01 November 2012 | Verenigde Staten, Dallas
De vorige blog bleek niet compleet hahahaa, hier de volledige versie!
Nou, daar is ie dan eindelijk: de eerste blog vanuit de USA!
Ik moest net serieus net navragen welke dag en datum het is. Je bent het zo snel kwijt als je nooit ergens hoeft te zijn op een bepaalde dag en tijd! Anyway, blijkbaar ben ik nu dus al drie weken in Amerika. In die tijd heb ik al heel wat miles afgelegd.
De vlucht was lang en oncomfortabel. We vlogen van Amsterdam naar Londen en van Londen naar Dallas (Texas). Op het vliegveld in Londen werden we nogal uitgehoord over waarom we naar Amerika gingen en waar we eerder waren geweest. Ik kon gewoon 'thuis in Amsterdam' zeggen, Chris moest alle landen noemen waar hij was geweest sinds de VS, dus dat duurde wel even. In de vlucht naar Dallas waren de zitplaatsen 2-5-2 en wij hadden in de middelste rij (van 5) de derde en vierde stoel, dus geen van ons zat bij het raam of het gangpad. De vrouw bij het gangpad sliep de HELE vlucht, dus we moesten haar steeds wakker maken om eruit te kunnen (hoewel, Chris sprong op een gegeven moment gewoon over haar heen, haha). Voor en achter ons zat een kleine baby die om de beurt huilden en gilden. Er was geen beenruimte, en mijn tv-scherm deed het niet. Dus ik heb me voornamelijk verveeld tijdens de vlucht. Chris kon gelukkig wel nog even slapen. Om 2 uur 's middags Amerikaanse tijd kwamen we aan in Dallas, waar we nog even in de zenuwen zaten (vooral ik) vanwege die vreselijke douanes. Ze vroegen me uiteindelijk niet eens wanneer ik weer weg zou gaan en dus had ik die ticket naar Canada ook niet hoeven kopen. Die was overigens niet eens nuttig omdat ik 90 dagen visum bleek te krijgen in plaats van 3 maanden, en de ticket was voor de 90e dag… Anyway. We moesten weer zo'n lijstje invullen in het vliegtuig, een checklist van ' heb je zaden/planten/voedsel bij je' enzo. De vorige keer kreeg ik hierdoor heel wat gezeik en moest ik uiteindelijk mijn kadootjes voor Kathy en Vaughn (bloemenzaadjes) afstaan, dus dit keer dacht ik hell no, ik vul gewoon overal 'nee' in. Natuurlijk kreeg ik daar bij de douane spijt van. Ik had niks illegaals bij me hoor, maar wel 9 chocoladeletters voor Chris z'n familie. En die wilde ik echt niet afstaan. Onze spullen werden gelukkig niet doorzocht, en na een paar vragen bij 10 verschillende wapendragende border patrols mochten we het land in.
Bij de uitgang stonden Chris z'n ouders ons op te wachten. We reden meteen naar hun huis in Colleyville (een rijke suburb van Dallas), wat gelukkig maar tien minuutjes van het vliegveld was. Daar kreeg ik allereerst een rondleiding van het huis. E-norm. Echt gi-gan-tisch. De eerste paar dagen had ik alle kamers en verschillende gangetjes en alle deuren nog niet helemaal door, wat heel verwarrend was. Ze hebben een garage voor hun drie auto's, een zwembad en jacuzzi in de tuin, 5 slaapkamers, een tv-room, een game-room, een dining-room, twee living-rooms en een enorme keuken, een kantoor, en mijn favoriet: van die enorme voordeuren die leiden tot een enorme hal met een open wenteltrap, en vanaf de ballustrade kun je die hele hal overzien. Supergaaf huis. Chris zijn ouders zijn superlieve mensen, en vanaf het begin zorgden ze ervoor dat ik me 'thuis' voelde in dat enorme huis en de suburbs van een Amerikaanse stad, voor zover dat mogelijk is dus.
We aten over het algemeen steeds samen, met name het ontbijt en het avondeten. Ze eten gezond, maar zoooo veel. Steeds tussendoor 'snacks'. We hebben die twee weken bij zijn familie thuis voornamelijk mensen gezien (al Chris zn vrienden die hij dus 10 maanden niet had gezien) en ik heb alle hotspots van Dallas gezien. Toeristische spots zijn er niet echt, behalve een bank in Grapevine die Bonnie & Clyde hebben overvallen, en natuurlijk de plek in Dallas waar J.F.Kennedy is vermoord. Voor de rest is Dallas en al zijn suburbs voornamelijk fastfoodrestaurants en snelwegen. Dat is het. En rijke suburbs. Downtown zijn een paar hoge nieuwe gebouwen, maar het heeft geen skyline ofzo. Het heeft geloof ik 4 universiteiten, en enooooorm veel suburbs. We kunnen van Colleyville (waar zijn familie is) naar een andere suburb rijden (waar zijn vriend Mo woont) en gewoon een uur onderweg zijn. En dan zijn we niet eens van de ene naar de andere kant gegaan.
Waar ik wel blij mee was, was dat er ook op loopafstand wat was: op een half uurtje lopen ofzo was een enorme supermarkt (American style, dus eigenlijk een warenhuis + supermarkt + kledingwinkel + outdoor winkel), een tweedehands kledingwinkel en natuurlijk een stuk of 20 fastfoodplaces. Ik ben er een paar keer heen gelopen gewoon maar om even te kunnen lopen.
Het eerste weekend (meteen zaterdagochtend) zijn Chris, zijn ouders, zijn zusje Sally en haar vriend Justin en ik naar 'the lake house' gegaan. Chris vond dit een klein huisje aan het meer, maar uiteraard was het klein naar Amerikaanse standaard, en was het dus ongeveer veertig keer ons huisje uit Emst. Gewoon drie slaapkamers, een woonkamer, een keuken en een enorm terras met een little 'gazebo' die over de rotsen heen hangt. Ohja, en een boathouse waar de boot ligt. Chris z'n vrienden Donnie, Mo, Mike en Brian kwamen als verrassing voor Chris naar the lakehouse. Het was voornamelijk erg relaxt, en we zijn wezen wakeboarden (snowboarden achter een boot aan een touw) en tuben (achter de boot aan een touw in een autoband), wat supervet was. Voor de rest was het football kijken en eten, haha, wat eigenlijk elk weekend hier het geval is voor de standaard Amerikaan. Football is overigens een ge-wel-dig-e sport, maar daar kom ik nog op terug bij Mississippi ;-)
Wat dus eigenlijk nu al komt haha. We zijn donderdag 11 oktober naar Jackson, MIssissippi gevlogen, met Chris zijn ouders. Vandaar hebben we een auto gehuurd en zijn naar Starkville gereden, waar de Mississippi State University is, waar zowel Chris zijn ouders als zijn oom en tante hebben gestudeerd. Alright, wat ik allereerst moet vertellen is dat Amerikanen het HEEL belangrijk vinden waar je naar 'college' bent geweest. Dit bepaalt je identiteit en draag je de rest van je leven met je mee: je ziet overal mensen (studenten, volwassenen, oude dametjes en meneertjes) lopen in truien en t-shirts met daarop de naam van hun universiteit. Het belangrijkste onderdeel van het studeren is American Football. We vielen met onze neus in de boter want 1 september begon samen met het nieuwe studiejaar het football seizoen, dat drie maanden duurt. Op donderdagen spelen junior highs, op vrijdagen high schools, op zaterdagen universiteiten en op zondagen is professioneel football. Genoeg te zien dus. Het belangrijkste evenement van het weekend naar Mississippi was de wedstrijd van MSU (Mississippi State Uni) tegen Tennessee. Dat vond plaats op zaterdagavond om 8 uur, maar vanaf vrijdag was er al 'tailgating'. Voor wie Gilmore Girls niet heeft gezien: tailgating is een evenement dat plaatsvindt op de campus van een universiteit, op de dag of dagen voor de wedstrijden. Iedereen neemt een enorme partytent mee, een barbecue, een enorme televisie, en dan zit iedereen de hele dag met de kleuren van zijn universiteit gezellig te doen met andere mensen op de campus. Pfft, mijn Nederlands is weer goed hoor, drie weken niet gesproken en het zakt al weg :P. Het was in elk geval supergezellig, en voor mij een feest om rond te lopen en te kijken.
We verbleven in Starkville in een huis van Chris z'n oom en tante. Ze hebben daar vier huizen, waarvan ze er drie verhuren aan studenten, en de vierde houden ze zelf, listen to this: enkel en alleen voor de football-wedstrijden. Het is een huis dat compleet gevuld is met maroon en white: de kleuren van de universiteit. Werkelijk alles in dat huis heeft het MSU-logo erop, tot aan de wasmachine aan toe.
De wedstrijd zelf was een feest voor mij om mee te maken. De cheerleaders, de band, het enthousiastme van de mensen, en ja, ook het spel zelf. Het is echt een heel leuke sport om naar te kijken. Chris z'n moeder had voor mij en Chris passende kleding gekocht met MSU Bulldogs erop, we hadden een koeienbel (die hoor je te luiden als MSU scoort), en we wonnen flink, dus all was good.
Chris z'n oom en tante waren er ook voor de wedstrijd. Ook superleuke mensen. Zijn nicht Meredith ontmoette ik zondag in Jackson voordat we terugvlogen.
Zondagavond hebben we tot vier uur 's nachts (we hadden enorme vertraging) ingepakt en boodschappen gedaan (lang leve de 24-uurs mentaliteit hier), want we zouden maandagochtend vertrekken naar El Paso, met Donnie, voor het begin van onze roadtrip.
Ondertussen zit ik al in California. Ik ga over deze week de volgende keer wel vertellen, want ik heb het ondertussen superkoud en het eten is bijna klaar :-)
Groetjes!!
Nou, daar is ie dan eindelijk: de eerste blog vanuit de USA!
Ik moest net serieus net navragen welke dag en datum het is. Je bent het zo snel kwijt als je nooit ergens hoeft te zijn op een bepaalde dag en tijd! Anyway, blijkbaar ben ik nu dus al drie weken in Amerika. In die tijd heb ik al heel wat miles afgelegd.
De vlucht was lang en oncomfortabel. We vlogen van Amsterdam naar Londen en van Londen naar Dallas (Texas). Op het vliegveld in Londen werden we nogal uitgehoord over waarom we naar Amerika gingen en waar we eerder waren geweest. Ik kon gewoon 'thuis in Amsterdam' zeggen, Chris moest alle landen noemen waar hij was geweest sinds de VS, dus dat duurde wel even. In de vlucht naar Dallas waren de zitplaatsen 2-5-2 en wij hadden in de middelste rij (van 5) de derde en vierde stoel, dus geen van ons zat bij het raam of het gangpad. De vrouw bij het gangpad sliep de HELE vlucht, dus we moesten haar steeds wakker maken om eruit te kunnen (hoewel, Chris sprong op een gegeven moment gewoon over haar heen, haha). Voor en achter ons zat een kleine baby die om de beurt huilden en gilden. Er was geen beenruimte, en mijn tv-scherm deed het niet. Dus ik heb me voornamelijk verveeld tijdens de vlucht. Chris kon gelukkig wel nog even slapen. Om 2 uur 's middags Amerikaanse tijd kwamen we aan in Dallas, waar we nog even in de zenuwen zaten (vooral ik) vanwege die vreselijke douanes. Ze vroegen me uiteindelijk niet eens wanneer ik weer weg zou gaan en dus had ik die ticket naar Canada ook niet hoeven kopen. Die was overigens niet eens nuttig omdat ik 90 dagen visum bleek te krijgen in plaats van 3 maanden, en de ticket was voor de 90e dag… Anyway. We moesten weer zo'n lijstje invullen in het vliegtuig, een checklist van ' heb je zaden/planten/voedsel bij je' enzo. De vorige keer kreeg ik hierdoor heel wat gezeik en moest ik uiteindelijk mijn kadootjes voor Kathy en Vaughn (bloemenzaadjes) afstaan, dus dit keer dacht ik hell no, ik vul gewoon overal 'nee' in. Natuurlijk kreeg ik daar bij de douane spijt van. Ik had niks illegaals bij me hoor, maar wel 9 chocoladeletters voor Chris z'n familie. En die wilde ik echt niet afstaan. Onze spullen werden gelukkig niet doorzocht, en na een paar vragen bij 10 verschillende wapendragende border patrols mochten we het land in.
Bij de uitgang stonden Chris z'n ouders ons op te wachten. We reden meteen naar hun huis in Colleyville (een rijke suburb van Dallas), wat gelukkig maar tien minuutjes van het vliegveld was. Daar kreeg ik allereerst een rondleiding van het huis. E-norm. Echt gi-gan-tisch. De eerste paar dagen had ik alle kamers en verschillende gangetjes en alle deuren nog niet helemaal door, wat heel verwarrend was. Ze hebben een garage voor hun drie auto's, een zwembad en jacuzzi in de tuin, 5 slaapkamers, een tv-room, een game-room, een dining-room, twee living-rooms en een enorme keuken, een kantoor, en mijn favoriet: van die enorme voordeuren die leiden tot een enorme hal met een open wenteltrap, en vanaf de ballustrade kun je die hele hal overzien. Supergaaf huis. Chris zijn ouders zijn superlieve mensen, en vanaf het begin zorgden ze ervoor dat ik me 'thuis' voelde in dat enorme huis en de suburbs van een Amerikaanse stad, voor zover dat mogelijk is dus.
We aten over het algemeen steeds samen, met name het ontbijt en het avondeten. Ze eten gezond, maar zoooo veel. Steeds tussendoor 'snacks'. We hebben die twee weken bij zijn familie thuis voornamelijk mensen gezien (al Chris zn vrienden die hij dus 10 maanden niet had gezien) en ik heb alle hotspots van Dallas gezien. Toeristische spots zijn er niet echt, behalve een bank in Grapevine die Bonnie & Clyde hebben overvallen, en natuurlijk de plek in Dallas waar J.F.Kennedy is vermoord. Voor de rest is Dallas en al zijn suburbs voornamelijk fastfoodrestaurants en snelwegen. Dat is het. En rijke suburbs. Downtown zijn een paar hoge nieuwe gebouwen, maar het heeft geen skyline ofzo. Het heeft geloof ik 4 universiteiten, en enooooorm veel suburbs. We kunnen van Colleyville (waar zijn familie is) naar een andere suburb rijden (waar zijn vriend Mo woont) en gewoon een uur onderweg zijn. En dan zijn we niet eens van de ene naar de andere kant gegaan.
Waar ik wel blij mee was, was dat er ook op loopafstand wat was: op een half uurtje lopen ofzo was een enorme supermarkt (American style, dus eigenlijk een warenhuis + supermarkt + kledingwinkel + outdoor winkel), een tweedehands kledingwinkel en natuurlijk een stuk of 20 fastfoodplaces. Ik ben er een paar keer heen gelopen gewoon maar om even te kunnen lopen.
Het eerste weekend (meteen zaterdagochtend) zijn Chris, zijn ouders, zijn zusje Sally en haar vriend Justin en ik naar 'the lake house' gegaan. Chris vond dit een klein huisje aan het meer, maar uiteraard was het klein naar Amerikaanse standaard, en was het dus ongeveer veertig keer ons huisje uit Emst. Gewoon drie slaapkamers, een woonkamer, een keuken en een enorm terras met een little 'gazebo' die over de rotsen heen hangt. Ohja, en een boathouse waar de boot ligt. Chris z'n vrienden Donnie, Mo, Mike en Brian kwamen als verrassing voor Chris naar the lakehouse. Het was voornamelijk erg relaxt, en we zijn wezen wakeboarden (snowboarden achter een boot aan een touw) en tuben (achter de boot aan een touw in een autoband), wat supervet was. Voor de rest was het football kijken en eten, haha, wat eigenlijk elk weekend hier het geval is voor de standaard Amerikaan. Football is overigens een ge-wel-dig-e sport, maar daar kom ik nog op terug bij Mississippi ;-)
Wat dus eigenlijk nu al komt haha. We zijn donderdag 11 oktober naar Jackson, MIssissippi gevlogen, met Chris zijn ouders. Vandaar hebben we een auto gehuurd en zijn naar Starkville gereden, waar de Mississippi State University is, waar zowel Chris zijn ouders als zijn oom en tante hebben gestudeerd. Alright, wat ik allereerst moet vertellen is dat Amerikanen het HEEL belangrijk vinden waar je naar 'college' bent geweest. Dit bepaalt je identiteit en draag je de rest van je leven met je mee: je ziet overal mensen (studenten, volwassenen, oude dametjes en meneertjes) lopen in truien en t-shirts met daarop de naam van hun universiteit. Het belangrijkste onderdeel van het studeren is American Football. We vielen met onze neus in de boter want 1 september begon samen met het nieuwe studiejaar het football seizoen, dat drie maanden duurt. Op donderdagen spelen junior highs, op vrijdagen high schools, op zaterdagen universiteiten en op zondagen is professioneel football. Genoeg te zien dus. Het belangrijkste evenement van het weekend naar Mississippi was de wedstrijd van MSU (Mississippi State Uni) tegen Tennessee. Dat vond plaats op zaterdagavond om 8 uur, maar vanaf vrijdag was er al 'tailgating'. Voor wie Gilmore Girls niet heeft gezien: tailgating is een evenement dat plaatsvindt op de campus van een universiteit, op de dag of dagen voor de wedstrijden. Iedereen neemt een enorme partytent mee, een barbecue, een enorme televisie, en dan zit iedereen de hele dag met de kleuren van zijn universiteit gezellig te doen met andere mensen op de campus. Pfft, mijn Nederlands is weer goed hoor, drie weken niet gesproken en het zakt al weg :P. Het was in elk geval supergezellig, en voor mij een feest om rond te lopen en te kijken.
We verbleven in Starkville in een huis van Chris z'n oom en tante. Ze hebben daar vier huizen, waarvan ze er drie verhuren aan studenten, en de vierde houden ze zelf, listen to this: enkel en alleen voor de football-wedstrijden. Het is een huis dat compleet gevuld is met maroon en white: de kleuren van de universiteit. Werkelijk alles in dat huis heeft het MSU-logo erop, tot aan de wasmachine aan toe.
De wedstrijd zelf was een feest voor mij om mee te maken. De cheerleaders, de band, het enthousiastme van de mensen, en ja, ook het spel zelf. Het is echt een heel leuke sport om naar te kijken. Chris z'n moeder had voor mij en Chris passende kleding gekocht met MSU Bulldogs erop, we hadden een koeienbel (die hoor je te luiden als MSU scoort), en we wonnen flink, dus all was good.
Chris z'n oom en tante waren er ook voor de wedstrijd. Ook superleuke mensen. Zijn nicht Meredith ontmoette ik zondag in Jackson voordat we terugvlogen.
Zondagavond hebben we tot vier uur 's nachts (we hadden enorme vertraging) ingepakt en boodschappen gedaan (lang leve de 24-uurs mentaliteit hier), want we zouden maandagochtend vertrekken naar El Paso, met Donnie, voor het begin van onze roadtrip.
Ondertussen zit ik al in California. Ik ga over deze week de volgende keer wel vertellen, want ik heb het ondertussen superkoud en het eten is bijna klaar :-)
Groetjes!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
